Początek

W sercu pustyni czy wśród tłumu, co za różnica? Człowiek w swej istocie jest wszędzie samotny...

Kobieta - 33 lata, matka dwóch zdrowych, radosnych, błyskotliwych synów, córka wspaniałych rodziców, mająca cudowną przyjaciółkę jeszcze z czasów podstawówki, spełniona zawodowo, zadowolona z rozwoju kariery i posiadanego majątku. 

Wyrok - samotna. 

Zarzuty, które mnie najczęściej spotykały to: 'niepoprawna optymistka', 'odważna', 'szczęściara'. Wszystko co negatywne ignoruję, separuję się od tokstycznych ludzi i sytuacji. Nie pomogło.  

Powodem, dla którego zaczęłam dzisiaj pisać jest niewyobrażalna samotność, brak partnera do rozmowy, brak drugiej osoby, którą chociaż w 1% interesowałyby moje myśli, marzenia i troski. 

Jestem mężatką od 8 lat. Moja historia miłosna była jak z bajki. Wielkie uczucie, związek z wspaniałym człowiekiem, dzieci, dom, ślub, spełnienie zawodowe. 

Pewnego dnia mąż mówi: nie kocham, nie wiem czy kiedyś kochałem, nasze życie to nie to czego chciałem. 

I nagle z dnia na dzień człowiek zdaje sobie sprawę, że jest zupełnie SAM. Nie można porozmawiać z rodzicami - za bardzo się martwią. Rodzeństwo mówi - to kolejny wybryk Młodej, jutro się ułoży. Przyjaciele wysłuchają ale już za minutkę gnają do swojego życia i obowiązków. A Ty zostajesz SAM. Przecież nie będę się zwierzała pięciolatkowi. Przed nim muszę być uśmiechnięta, silna. Puszczamy wesołe piosenki i tańczymy.  Dzieci idą spać a ja zostaję sama ze sobą i swoimi myślami. 

Jako przesiębiorcza optymistka sięgam po dostępne 'na rynku' narzędzia obrony:

- terapia małżenska

- psycholog

- couching

- książki 'wszystko da się naprawić', 'pocałuj tę żabę', 'couching tao' i wiele innych

- terapia pracą

Jedyne czego nie spróbowałam to leki psychotropowe - musi udać się bez!

Niestety nic nie pomaga i jak patrzę w lustro widzę samotne i smutne oczy osoby, której nie znam.